Woordje van onze voorzitter ten gevolge van het overlijden van onze clubvriend Luc.
Beste leden,
Wanneer ik in de pen kruip, dan is dat meestal in een vlaag van euforie, omdat we één of ander resultaat hebben gehaald. Doch, deze keer is anders…
Vandaag schrijf ik dit artikel met tranen in de ogen en een wrang gevoel in mijn maag…
Het moet zowat een jaar of 15 geleden zijn, dat ik Luc voor het eerst ontmoette…
En al vanaf onze eerste vistrip was er een “klik”. Luc was net zoals ik “gedreven”. Of je doet iets, en dan doe je het met volle overgave, of je doet het niet…
Het duurde dan ook niet lang, of Luc maakte deel uit van het EZV-bestuur. En even later, kroop Luc in zijn pen en werd hij redacteur van ons toenmalige “nog op papier” uitgegeven EZV’er. Een maandelijks tijdschrift van onze visclub. Luc deed dit met hart en ziel en vooral hier kon hij zich uitleven en af en toe met zijn scherpe tong eens iemand voor de gek houden.
Dit was Luc zijn lang leven…
Reeds zolang ik Luc kende, heeft hij steeds af te rekenen gehad met gezondheidsproblemen. Er was iets met zijn bloed… Hij had een zeldzame ziekte, die niet kon genezen…
Maar een kleine 2 jaar geleden, werd Luc voor een dilemma geplaatst… Hoewel hij volgens de dokters al enkele jaren langer meeging, dan zij hadden verwacht, stelden ze nu voor om een stamceltransplantatie te ondergaan. Dit zou een genezingsproces vragen van om en bij de 2 jaar, maar Luc zou volledig kunnen herstellen. En dat gaf hem hoop…
Na lang beraad, stemde Luc hier mee in. Hij deed het voor zichzelf, maar vooral voor zijn gezin en kleinkinderen.
In eerste instantie verliep zijn herstel zoals gepland. Maar na verloop van tijd, kreeg Luc af te rekenen met afstotingsverschijnselen.
Luc vocht als een leeuw, hierbij “door dik en dun” gesteund door zijn vrouw Rita. In deze tijden van Olympische Spelen, kan je wel stellen dat de gouden medaille voor steun en toeverlaat haar toekomt.
Gedurende jaren heeft zij zichzelf opgeofferd om Luc te voorzien van de beste zorgen.
De afgelopen maanden, bracht ik Luc wel eens een bezoek in de kliniek, of hij kwam even langs of we gingen samen met onze dames uit eten… En tijdens al deze momenten samen, deden we maar één ding… Plannen maken voor de toekomst !
Er werd niet gesproken over vroeger, er werd niet geklaagd over alle negatieve berichten die je in de krant leest, en al evenmin over zijn pijn die hij leed of de ongemakken die hiermee gepaard gingen… Neen, er werden steevast plannen gemaakt ! Tot mijn laatste bezoek toe…
Afgelopen donderdag heb ik Luc voor ’t laatst bezocht. Het was de moment om afscheid te nemen… Luc kon niet meer verder. Zijn wil was er nog overduidelijk, maar zijn lichaam protesteerde…
En alsnog was het Luc die mij vroeg om nog een keer te gaan vissen en om nog eens een frietje te gaan eten… Ik kan u verzekeren, op zo’n moment wordt je keel dichtgesnoerd…
Heden deze namiddag, kreeg ik dan het finale bericht, dat Luc was overleden.
Hoewel ik reeds was voorbereid, kwam het toch nog als een donderslag bij heldere hemel.
Ik ben blij dat ik de afgelopen jaren Luc heb mogen kennen. En ik dank hem voor de vele mooie momenten samen.
Maar vooral het besef dat al de plannen die we samen maakten, voor een volgend leven zullen zijn, doet nu zoveel pijn…
Veel te vroeg, nemen wij afscheid van Luc.
De Egleghemse Zeevissers verliezen een waardig lid.
Ronny
Onze oprechte deelneming aan Luc’s famillie
Dirk en Yvette